witam słońce o poranku

Nie będę się rozpisywać - chudnę. 

Nie ze względu na motywację, silną wolę czy jakiekolwiek prozaiczne pokazówki... Po prostu moje problemy natury psychicznej urosły do takich rozmiarów, że tracę apetyt a głód to żaden dramat. Nie cieszę się z tego powodu, ale być może uda mi się osiągnąć wymarzoną wagę do końca września - kto wie. 

Jakiś czas temu ważyłam ok. 58,2 kg. Aktualnie 57 kg. Aż miło było spojrzeć na taki mały ubytek, natomiast też rozpierał mnie żal - przecież kilka miesięcy temu mogłam pochwalić się bliską osiągnięcia celu 54-ką, a teraz bliżej mi do 60 niż 50... lecz mamy czas. Nie wiem jak dam radę, ale w dniu swoich urodzin chcę 50kg. Najpiękniejszy prezent na 01.10. 

Nie chodzi mi już nawet o sam wygląd, ale poczucie że w tej beznadziejnej sytuacji w jakiej tkwię, będę w stanie wyciągnąć coś ambitniejszego niż użalanie, leżenie w łóżku i overthinking. Zapewne nie brzmi to zbyt optymistycznie, a ja mam zanadto zbyt spore oczekiwania co do efektów - ale chcę mieć chociaż jakikolwiek powód, dla którego będę mogła stanąć w lustrze i powiedzieć: "jest tragicznie... ale nie w istocie".

Pisanie na blogu sprawia, że czuję się nieco lepiej... jutro wrócę tutaj z bilansami i kolejną porcją narzekadła ;)