fatum

Biegałam po kamieniach, by móc się przewrócić.

Złamałam rękę, nalewając kawę.

Płakałam głośno, aby nie mieć już głosu.

A serce i tak się połamało,

jakby tych złamań było za mało.

Dążenie do perfekcji stało się dla mnie ostatnio czymś, czego nie chcę... ale potem to wracało. Czemu nie mogę być idealna, skoro jest możliwość?

Jeśli chcę coś zmienić, to staram się jak mogę aby do tego dążyć. Natomiast nie wszystko jest takie proste, nie zawsze jest się w stanie i niekoniecznie tego potrzebujemy. Często powtarzam sobie, że jestem tylko (i aż) człowiekiem, a moje wybory nie są ani złe ani dobre. Są zwykłymi decyzjami, które podejmuję w taki a nie inny sposób. 

Ostatnimi czasy sporo się działo. Stres, nerwy, nieprzespane noce, problemy ze zdrowiem. Na zmianę jadłam sporo, potem prawie nic. Teraz od kilku dni trzymam się planu diety SGD z Mirabelle, dzięki której mam większą motywację niż zazwyczaj. Strach i tak we mnie siedzi, że niedługo coś może nie pójść po mojej myśli - zjem za dużo chociaż o te głupie 100-200kcal i weźmie mnie na kompulsy trwające kilka dni albo i dłużej. 

Odczuwam, jakbym straciła poczucie sensu - niskie bilanse są niczym, pomimo że udaje mi się je utrzymywać + cała reszta aspektów związanych z moim życiem tak samo. 

Nie wiem jak pogodzić sprzeczne ze sobą kwestie.