réflexions

Pięknie dzisiaj- zachmurzone niebo, wiatr, deszcz... taka pogoda wygląda niesamowicie wszędzie, tylko nie w mieście. Las staje się bardziej złowrogi, a pola skrywają w sobie mroczny sekret. 

Wyobraźnia działa.

To oznacza tyle, że nie ma mnie w domu i nie mam jak zacząć "norweskiego tygodnia". Wracam... sama nie wiem kiedy. Planuję dzisiaj, lecz czeka mnie wieczorne wyjście z dawnymi znajomymi + mama prosiła, abym została do wtorku. Coś czuję, że zostanę. Nie wiem czemu mi się tak śpieszy. Nic ani nikt tam na mnie nie czeka - jedynie puste cztery ściany i tak samo puste, ale jednak pełne ludzi miasto. Sama nie mam zielonego pojęcia jak to możliwe, że z dnia na dzień nie mam nikogo z kim mogę wyjść. Wszyscy robią coś innego, choć tak naprawdę nic. Mam z nimi kontakt, lecz nie nazwałabym tego w ten sposób. I nawet nie czuję z żadną z tych osób więzi ani potrzeby spotykania się. To sprzeczne uczucia; wychodzę z założenia, że potrzebny mi ktoś nowy...